Им требаат ли свеШтеници на христијаните?

БИБЛИСКО УЧЕЊЕ ЗА ЦРКОВНАТА ОРГАНИЗАЦИЈА

За многу луЃе организацијата и традициите на религијата се големи пречки за нејзиното прифаЌање. ВерувајЌи дека Бог може соодветно да биде обожаван од поединец во Шума или на планина -места кои и те како ја одразуваат во нас Неговата чудесна творечка сила -се повлекуваат пред значајни наметки и импозантни градби. Кога Ќе се предложи дека Бог некако не може да биде исправно славен освен преку човечки посредник и согласно дадени ритуали, се потврдуваат нивните најголеми стравувања. Хиерархијата на свеШтеници (кардинали, надбискупи бискупи, законици, и.т.н.), ги збунува и им сугерира постоење на две групи верници -свеШтеници и обичниот свет. Веројатно, и тие кои тврдат дека се назначени од Бога се поомилени од останатите.

Црковниците расправаат дека свеШтениците и црквата Го застапуваат Бога; ги толкуваат на луЃето Божјите заповеди, и Му се молат во нивно име; само ним им е дозволено да ги благословуваат светиите за причест, лебот и виното споделувано од верниците во спомен на Христовата жртва. Тие тврдат дека денеШните свеШтеници се точните наследници на Господ Исус Христос и неговите апостоли; дека Бог говори денес преку црквата како Што говорел во раните векови преку пророците и апостолите.

што можеме да заклучиме од ваквите тврдења? Заповедил ли Бог дека може да биде обожаван само преку посредување на луЃе свеШтеници? Имаат ли денес луЃето право да говорат во Божјо име? Постојат ли две групи на верници, свеШтеници и обичниот свет?


Сигурен извор

Да одговориме на овие праШања треба да имаме сигурен извор на надлежност, неШто Што е сосема верно и кое го издржало испитот на времето. СвеШтениците говорат со надлежноста за која веруваат дека ја добиваат од својата црква. Црквите ја тврдат нивната надлежност за директна од Самиот Бог. Но ние не сме заинтересирани за самите тврдења. Нам ни треба некој сигурен доказ.

Ако Бог изјавил неШто за тоа како да биде славен, тоа секако би било сигурниот извор кој го бараме. И Бог има изјавено! Библијата тврди дека е пиШаниот збор Божји. Тоа не е само изјава. Ако била, не Ќе беШе ниШто поразлична од црковните тврдења дека говорат во Божјо име. Божјото слово содржи разни тестови со кои Неговото тврдење може да се докаже.


Бог не се менува

Првенствено тука е доказот за исполнети пророШтва. Бог им открил на Своите пророци одредени настани долго пред да се случат. Нивните зборови имаа уШте и понатамоШна важност:

'Ако излезе пред тебе некој пророк... (и) ти рече: ,,да одиме да служиме на други богови, кои ти не ги познаваШ" ти не го слуШај гласот на таков пророк, или на таков толкувач на сониШта; бидејЌи преку тоа Господ, ваШиот Бог, ве искуШува, за да дознае, дали Го сакате Господа, ваШиот Бог, со сето свое срце" (5Мој. 13:1-3).

Види колку е важен овој пасус. Во минатото Бог ги открил Своите мисли до одредени мажи и жени. Нивните зборови можеле да се одмерат. Она Што тие го кажувале за идни настани морало да се исполни ако тие навистина зборувале во Божјо име. И уШте, ако противречеле претходни Божји пораки, биле јасно лажни пророци - бидејЌи Бог не се менува! Тоа утврдува едно важно начело. Бог ја открил Својата намера со човеШтвото, и тоа е потврдено со испитите кои ги снабдил. Секој Што би говорел денес и му противречи на учењето од Неговото слово не може да тврди дека Неговата надлежност стои зад кажаното. Така, денес Библијата е еден важен извор на авторитет за верски праШања - таа е живото Слово Божјо.

Ова праШање на авторитет е важно за наШето разгледување. Вистинските Христови верници прифаЌаат само еден авторитет, Божјиот збор. Христос беШе 'Словото стана(то) тело" (Јован 1:14). Тој секогаШ го подржуваШе и никогаШ не противречеШе на Татковото слово. Неговите следбеници не смеат да прават ниШто помалку при нивното обожавање. Затоа со почит да видиме во Божјото Слово Што е кажано за свеШтенството, и за организираноста на Христовите верници. Така тврдењата на црковниците за нив и нивните цркви Ќе можат да се одмерат.


СвеШтенството во Стариот завет

Во почеток на библискиот запис Бог говорел директно на некои луЃе преку Своите ангели. Тој не го заповедил утврдувањето на свеШтенство се додека потомците на Јаков не беа избавени од ропство во паганскиот Египет и одведени од Мојсеј во земјата Ханаан. За време на своето 40-годиШно патеШествие, тие беа соединувани во народ -и во верска заедница. Стефан им зборуваШе на еврејските водачи од свое време за 'црквата во пустињата" под водството на Мојсеј, преку кој Бог даде закони кои Ќе го управуваат нивниот национален живот (Дела 7:38).

'Црквата" не беШе некоја нарочита зграда за нивното славење, туку е израз кој ја опиШува целата група на народ издвоени за Бога. БидејЌи во денеШна употреба тоа е збор поврзан исклучително за некаква градба, може да е од помоШ ако се разбере дека вистинското значење на зборот во изворниот (грчки) јазик од Новиот завет, е еклезија. НаШиот збор 'собир" е добар превод за тоа; група луЃе собрани меЃу себе за нарочита намера. ПоШто 'собирот во пустината" беШе составен од Божјиот народ, сите нивни закони имаа духовна намена, и требаа да се учат и одржуваат од Негови претставници. Бог го избра племето на Леви од сите дванаесет племиња да ја врШи таа улога.

Причината за изборот на Леви е важна. Мојсеј беШе повикан на планина да ги прими народните закони. Во неговото отсуство од логорот, луЃето славеа. За време на нивното лумпување тие го дадоа златниот накит на Мојсеевиот брат - Арон, и тој направи златно теле, какви Што беа божествата славени во Египет. ВраЌајЌи се од планината кога оргијата беШе во полн ек, Мојсеј се растажи од нивното однесување, и веднаШ реагира. Извика: 'Кој е Господов, нека дојде при мене!" и одлучи да го исчисти логорот од сите лумпувачи кои се одметнаа од славењето на Бога во славење на златното теле.

Синовите на Леви веднаШ се огласија, и Мојсеј можеШе да им рече: 'Денес Му ги посветивте рацете свои на Господа за служба" (2Мој. 32:29). Така племето на Леви стана одговорно за учење на народот работи кои се однесуваа за Бога и Неговите цели. Народот се покажа за слаб и склон лесно да се отклонува од Бога. Левитите ја покажаа својата верност кон Него во време на потеШкотија и сега требаШе да ја покажат истата одлука низ своето живеење во корист на другите. ТребаШе да дејствуваат како посредници помеЃу безверниот народ и 'милосниот и свет Бог".


Човекот одвоен од Бога

Бог ја означи Својата блиска вмеШаност со народот израелски кога Неговата славна присутност насели дел од подвижниот шатор, а подоцна и постојаниот Храм -средиШта на народното обожавање. Свјатаја свјатих, како Што се нарекуваШе тоа место, не можеШе да биде редовно пристапувано од било кој. Тоа беШе соба целосно одвоена за Бога. Макар Што Тој беШе меЃу Својот народ, соврШеноста на Неговиот карактер и греШноста на нивниот не дозволуваШе слободна и отворена врска помеЃу нив. Само еднаШ годиШно на ПрвосвеШтеникот му беШе дозволувано да влегува, но само по строго и грижливо припремање.

Со жртвувањата и принесувањата заповедани со закон, и со инволвираноста на свеШтениците околу нив, народот беШе стално потсетуван за Божјата светост и дека не може да Му се пристапи обично или неискрено. ПрвосвеШтеникот носеШе на челото златна плочка со натпис: 'Светиња Господова" (2Мој. 28:36). Заедно со облеката, тоа требаШе да го претставува емотивниот став потребен кај свеШтеникот и народот ако сакаа да бидат прифатени од Бога.

Поблиското разгледување на старозаветното учење за свеШтенството ги открива следниве важни точки:

1. Бог е чист и свет - не можат директно да Му пристапат греШни луЃе.

2. Ангели биваат ангажирани од Бога за комуницирање со човеШтвото.

3. СвеШтенството беШе заповедано само од Бога кога Ќе имаШе нарочито подготвена група за да Го слави, и со закони кои го управуваа тоа славење. Тие луЃе формираа 'црква".

4. СвеШтеникот беШе човек од семејство избрано од Бога и одвоено од народот.

5. ЛуЃето кои сакаа да ги покајат своите гревови и добијат опрост мораа да ангажираат свеШтеник кој Ќе им помогне да принесат жртва.

6. Божјата присутност беШе сместена во внатреШниот дел на Шаторот и храмот. Само ПрвосвеШтеникот можеШе да влегува таму еднаШ годиШно, после посебна подготовка.

7. СвеШтеникот мораШе да се измие пред да посредува за народот, и мораШе најпрво да изврШи понуда за своите гревови.

Последната точка е посебно важна. Макар Што Левитите многу ветија по праШањето со златното теле, тие во стварност беа греШни колку и останатите. Во одвивањето на израелската историја во библискиот запис, свеШтениците биваат вмеШани во престапите на народот колку и тие кои треба да ги учат, и често може да се најдат како го водат народот во лажно обожавање. Она Што беШе потребно, беШе човечки претставник, кој ги поседува сите поттици кон грев, но соврШено послуШен на Божјите заповеди. Таквиот човек можеШе да ги исполни сите побарувања на свеШтенството: избран од Бога и одвоен од народот.


СвеШтенството во Новиот завет

Апостолот Павле, коментирајЌи за законот даден на Мојсеј во своето писмо до Галатјаните, го опиШа како 'воспитувач во Христа" (3:24). Во секој поглед, законот ја изложи својата неможност да донесе спасение на греШното човеШтво. ТребаШе да се принесува жртва секогаШ кога некој Ќе згреШеШе. Тоа само го потсетуваШе човекот дека гревот го дели од Бога. НемаШе никаква одредба во законот за конечното отстранување на гревот од земјата. Секој кој внимателно Ќе размисли за значењето на законот Ќе ја сфати итната потреба за Спасител од гревот.

Таа потреба беШе пресретната со Исусовото раЃање. БеШе наречен така, како Што му изјави еден ангел на сопругот на Марија, Јосип 'заШто Он Ќе го спаси народот Свој од неговите гревови" (Матеј 1:21). Исус ги исполни сите побарувања кои свеШтениците под законот не можеа да ги постигнат. Каде Што тие беа слаби, тој би силен. Тој беШе подложен на истите работи кои нив ги ослабеа: тој ги запозна искуШенијата со кои тие се бореа. Но тие често се даваа на искуШението. Исус никогаШ. Тој ја споделуваШе физичката природа со нив: тело Што старее, подложно на замор, повреди, болест и, конечно смрт. Но, наместо да се усредоточува на себе и своите потреби, како Што тоа го прави останата слаба природа од човеШтвото, Исус во целост се предаде на работите од неговиот Небесен Отец. Каде Што гревот го заведе остатокот од човеШтвото, Исус не подлегна. ЛуЃето постојано губеа; Исус надмоЌно победи.

Сите 'згреШија и се лиШени од славата Божја" ја опиШува Павле состојбата на човеШтвото (Римјани 3:23). Но Исус 'не направи грев, ниту пак во устата Негова се најде измама" (1Петар 2:22). Неговата победа врз гревот и смртта беШе потполна кога Бог го воскресна од мртвите -да не умира веЌе. Тој е 'вечен свеШтеник" (Евреи 7:17).


СоврШениот СвеШтеник

Тука е идеално подобниот свеШтеник:

1. Исус дојде на свет како човечко суШтество и живееШе меЃу луЃето.

2. Тој научи вистинска послуШност кон Отецот преку издржаното страдање.

3. Тој го издржа секое искуШение, живееШе крајно безгреШен живот, и потполно се предаде кога се подложи на смрт на крстот.

4. ПоШто Исус беШе незаслужен за смрт, Бог го воскресна од гробот и му даде природа која не може да исчезне или умре; тој е сега бесмртен, и живее и владее со Бога.

5. Затоа Што ја делеШе наШата човечност, тој може да сочувствува со наШите маки и потеШкотии.

6. БидејЌи и самиот поминал слични маки, тој може да ја сподели својата победа со оние кои сакаат да се поврзат со него.

Овие чинители го направија Исус посебен од сите други кои некогаШ живееле. БидејЌи тоа се квалитетите на вистинското свеШтенство, може да постои само еден свеШтеник. Еврејските свеШтеници од Исусово време требаа да видат дека тој ги исполнуваШе побарувањата за свеШтенство каде тие јасно не успеаја. МеЃутоа, со слепа гордост, тие не видоа ниШто од тоа, и беа меЃу водачите на групната намера да се усмрти. БидејЌи тие требаШе да знаат подобро, и да ја сфатат одговорноста на свеШтенството под законот поозбилно Исус ги нарече 'слепи водачи" и 'варосани гробови" (Матеј 15:14; 23:27).

Тој остро ги оптужи за нивното лицемерие. Тој ги предупреди луЃето против нив, затоа Што 'милуваат да одат променети и сакаат поздрави по пазариШтата, предни места по синагогите и да се први на гозбите" (Лука 20:46). Исусовиот став кон нивната гордост е дел од одговорот на наШето праШање за оправданоста на две 'положби" на верникот; понизноста, не гордоста, мора да биде одлика на вистинскиот Христов следбеник 'ЗаШто, секој Што се издига, Ќе биде понизен; а тој Што се понизува, Ќе биде издигнат" (Лука 14:11).

Вистинската црква, основана врз библиски начела, е собир на луЃе без хиерархија, предани на Божјо славење и чествување на жртвата направена во нивно име од Господ Исус Христос. Само преку него тие можат во молитва исправно да Му пристапат на Бога.

Во Исус еврејскиот закон беШе исполнет и сменат. Неговото дело исто така беШе очекувано со одредбите на законот, но неговата потполна цел не можеШе да се постигне од некој од левитските свеШтеници.


Христос спроти законот

1. Исус беШе избран од Бога за ПрвосвеШтеник. Откако Арон беШе избран ПрвосвеШтеник под законот Мојсеев, сите наредни иматели на таа позиција беа најстарите синови, преземајЌи ја по смртта на нивните татковци. Така тие беа избирани 'по човечка волја", не Божја. Тие можеа да пристапат пред Бога еднаШ годиШно. Исус сега живее засекогаШ, и стално седи пред Бога:

'А тие беа многу свеШтеници, заШто смртта не им даваШе да остане само еден; а Он, бидејЌи Сам, пребива вечно, има свеШтенство Што нема да мине на друг. Затоа Он и може и за вечно да ги спаси оние, Што преку Него доаЃаат кон Бога, бидејЌи е секогаШ жив за да се моли за нив" (Евреи 7:23-25).

2. Исус се понуди за жртва, еднаШ и за сите. Под законот жртвите се нудеа одново и одново. Еврејските свеШтеници мораа да ги признаат своите гревови со нудење најпрво за себе пред да можат да служат за луЃето:

Тој 'нема потреба, како и другите првосвеШтеници, секојдневно да принесува жртва прво за гревовите свои, а потоа и за оние на народот, бидејЌи Он го изврШи тоа еднаШ за секогаШ, откако Сам Себе се принесе за жртва" (стих 27).

3. Исус можеШе да го замени законот со целосното негово исполнување, и со потполна послуШност кон Татковата волја:

'А сега Он доби во толку подобра служба, во колку е и посредник на подобар завет, кој е утврден врз подобри ветувања. Оти, ако првиот завет беШе без недостаток, тогаШ немаШе да се бара место за втор... А кога вели 'нов", првиот го направи ветов" (Евреи 8:6,7,13).

4. Исус го победи гревот, и вистинските верници можат да добијат опрост за гревовите заради неговата победа:

'Христос влезе не... да се принесува Себе како жртва повеЌепати, како Што првосвеШтеникот влегува во СветилиШтето секоја година... Инаку, Он би требало многупати да страда од созданието на светот. А сега еднаШ за секогаШ, до крајот на вековите, се јави за да го премавне гревот, откако се принесе Сам Себе како жртва" (Евреи 9:24-26).


Еден посредник

Неговото свеШтенство е единствено, и ниедно човечко суШтество не може да постигне она Што тој направи. Тој самиот рече, говорејЌи најнапред на неговите ученици кои можат да имаат поголемо право да го претставуваат отколку некој друг: 'никој не доаЃа при Отецот, освен преку Мене" (Јован 14:6). Со непогреШиви изрази, апостол Павле го потврдува овој точен став:

'еден е Бог, и еден е Посредникот помеЃу Бога и луЃето- Човекот Христос Исус, Кој Се даде Себеси како откуп за сите " (1Тимотеј 2:5,6).

Понатаму, Павле ги напиШа овие зборови во дел од неговото писмо до Тимотеја справувајЌи се со организираноста на верниците во Ефес. Доколку посакувал да има таму група на верници со посебни должности да Го претставуваат Бога на човекот, тука е приликата тоа да се каже, наместо тоа, тој јасно изјавува дека само Исус ја исполнува таа функција.

Многу цркви денес тврдат дека само назначен свеШтеник може да благословува и да дели леб и вино, и дека само бискупи можат да назначуваат свеШтеници. Новиот завет секако го бележи првиот настан од споделување на леб и вино од учениците во присуство на Исус, и подоцна апостолите ја опиШуваат должноста на верниците како редовна за таа цел. Но никогаШ не се вели дека личноста која ја води помен службата мора да биде нарочито назначен -всуШност ниту се спомнува такво лице, само заповедта до верниците: 'кога Ќе го јадете овој леб и кога Ќе ја пиете оваа чаШа, вие Ќе ја објавувате смртта на Господа, додека Он не дојде" (1Коринтјани 11:26).

Треба да се забележи дека оваа заповед посебно ја наметнува одговорноста на самите верниците, било да се среЌаваат насамо или во друШтво, да земаат леб и вино во спомен на Исусовата жртва. Праксата на некои цркви да го ограничуваат делењето вино само на свеШтеници, ја нема во библискиот запис.


Организираноста на Раната црква

штом видовме дека еврејското свеШтенство беШе сменато од Христовото дело, треба сега Ќе се осврнеме на тоа како раните верници се организирале. Дали Господовите апостоли заповедале уредување на човечко свеШтенство моделирано по она на Христос? Дале ли упатство за посебни градби, комплицирано уредени, да се изградуваат; дека се потребни посебни наметки, или посебна фразеологоија за славењето да биде прифатливо? Требало ли да има посебни функции за одредени верници?

Новозаветниот приказ на ранохристијанската црква открива една активна и жива заедница во подем. Иако верниците врШеле разни должности, немало разлики по праШање на статус:

'Оти, како Што во едно тело имаме многу органи, но сите членови не врШат една иста работа, па така и ние сме едно тело во Христа, а посебно еден на друг сме му органи" (Римјани 12:4,5).

Низ сето пиШувано за време на овој возбудлив период, и додека пораката на Евангелието се жареШе низ средоземјето помогнувана од прометните системи на римското царство, јасно постоеШе голема загриженост дека едно лице или група на луЃе би домининирале во заедницата на верници. Да се кажува поинаку засигурно би се свргнувал нивниот Господ, бидејЌи:

'Христос (е) глава на Црквата, и Он е Спасител на телото" (Ефесјани 5:23).


Службата е клучна

Зборовите на Исус до следбениците се водствени по тоа праШање. Тој ги учеШе сите свои ученици да бидат слуги, и не смееШе да има никакви разлики во поглед на ранг. Тој сам даде пример кога ги изми нозете на учениците - во негово време најпроста обврска на најбезначаен слуга: 'ви дадов пример да правите и вие така, како Што ви направив Јас" (Јован 13:15). Тој исто така ги предупреди следбениците на опасностите за третирањето едни луЃе поинаку од други. Тие ја видоа, како и тој, расипаноста на еврејските водачи тогаШ. Исус ги предупреди своите следбеници да не паднат во иста стапица:

'А вие, немојте да се наречувате учители, заШто еден е ваШиот Учител - Христос, а вие сте сите браЌа; и никого на земјата не викајте го свој татко, оти еден е ваШиот Отец, Кој е на небесата; и наставници немојте да се именувате заШто, еден е ваШиот Наставник -Христос (Матеј 23:8-10).

На друго место во своето учење, Исус го поддржа семејното единство, и зборуваШе за потребата децата да ги почитуваат своите родители. Значи, во оваа прилика тој јасно говореШе дека нивната верска организираност треба да биде базирана на братство. Неговите зборови тука за татковци се однесуваат за праксата ословување на верските водачи со 'оче", покажувајЌи колку е таа туЃа на Христовиот идеал за односот помеЃу верниците. Да се прави тоа наспроти самото Исусово учење е против величието на Самиот Бог.


Семејството на верници

Поимот за семејство е многу корисен за разбирање како раните верници се организирале согласно советот на Исус и неговите апостоли. Бог им беШе Отец, а Исус Христос Спасител, глава на нивната заедница. Но, како нормално семејство со постари и помлади членови, каде Што оние кои се поискусни земаат поголемо учество во дневните обврски, така и во ранохристијанските заедници имало постари и помлади членови. Одредени обврски беа давани на постарите, но тие не требаШе да господарат врз останатите од заедницата. Тие требаа да се однесуваат кон 'помладите, пак, како да (им) се браЌа... (а кон девојките како да им се) сестри, со секаква чистота" (1Тимотеј 5:1,2).

Да, постоеја разни обврски, и разни одговорности према приликите, но заедниците од 1-от век не знаеја за разлика помеЃу свеШтеници и световници, така вообичаена за денеШните цркви. Изборот на постарите да се грижат за секоја заедница беШе одговорност на членовите од односното место. Павле пиШуваШе до Тита, во Крит, и му рече: 'во сите градови да поставиШ презвитери" (Тит 1:5). Веројатно Ќе беШе можно Павле да даде список на определени имиња. Но тоа не Ќе им помогнеШе на верниците од други места, или во друго време. Па така за идната обврска да можела да биде изврШувана од членовите на било која заедница, Павле ги постави одликите пригодни за еден стареШина:

'кој е непорочен, маж на една жена и има деца верни, што не се укорувани за блудство или непокорност" (Стих 6).


СтареШини, бискупи и Ѓакони

Овие стареШини понекогаШ нарекувани 'бискупи" ((епископи) - пастири или чувари) имаа, како Што видовме, одговорност према своите соверници. Улогата на бискупот беШе како онаа на пастир. Тој не беШе на место Исус во заедницата, туку требаШе да ја покажува истата грижа за 'стадото", од кое и самиот беШе дел.

Другите обврски, исто од службата, беа давани на луЃе оспособени да ги врШат. Додека стареШинските обврски беа понасочени кон духовните потреби на верниците, 'Ѓаконите" беа за физичките потреби. Во Новиот завет само Господ Исус Христос е признаен за свеШтеник. Ниеден опис на работа од стареШини, бискупи или Ѓакони кажува дека тие имале некакви свеШтени дејности. Ниедна од 'службите" на другите цркви не е библиски израз: сите се измислени од луЃе.

Никаде апостолите не спомнуваат за вид на градба каде треба да се среЌаваат верниците. Во една прилика апостолот Павле им се придружи на група верници кои се состанаа крај река. Се Што имаШе да каже за таа група, и за слични на неа, е препораката за нивната пракса. Ниту се спомнуваат посебни облеки. Единствен пат кога има препораки за тоа Што верниците треба да носат, се цврсти показатели дека облеките во блескави бои или скапи материјали треба грижливо да се одбегнуваат (1Петар 3:3,4 на пример).

Друга една разлика помеЃу свеШтенството и обичниот свет во многу цркви денес е дека свеШтенството прима плата за својата работа. Во 1-от век, оние вклучени во духовната добробит на заедницата во начело имаа право на материјална или парична подрШка. Апостол Павле напиШа до Коринтјаните за тоа. Тој рече: 'Зар немаме право да јадеме и да пиеме? Така и Господ заповедал, проповедниците на Евангелието да живеат од Евангелието" (1Коринтјани 9:4-14). Сепак, Павле ја увиде можноста за расипување да навлезе во заедницата низ таквата понуда, и изјави за себе: 'јас не се ползував ни со едно од тие права... Евангелието го проповедам... дарум... ова го правам поради Евангелието, за да бидам учесник во Него" (стих 15-23).

Историјатот на црквите каде Што се врШи исплата на нивното свеШтенство за жал ги оправдува грижите на апостолот. Во средниот век црквите беа посебно расипани, и многу свеШтеници станаа далеку побогати и помоЌни од членовите на нивните заедници. Проблемот постои и денес. Скандали околу црковените финансии се случуваат и пречесто. ВраЌање кон новозаветното право на 'јадење и пиење" за 'проповедниците на Евангелието" би помогнало во спречувањето на многу од тие злодела.


Работата на апостолите

Важно е да се увиди дека овие уредби за секоја заедница да избира изврШители (т.е. слуги) од сопственото членство беа правени кога апостолите од Исус беа уШте активни меЃу неразвиената црква. Во отсуство на сигурен пиШан приказ за работата и учењето на Христа (бидејЌи евангелијата не беа Ширум достапни во својот денеШен облик до крајот на И век), апостолите беа вдахновените сведоци на животот, смртта и воскресението на Исус. Во нив беШе силата Божја, Неговиот Свети Дух. Им даде готово подсетување на се Што Исус направил и рекол; и со тоа беа оспособени да прават чуда и повторно да ја засилат вистината на нивното учење, како Што правеШе Исус.

штом новозаветниот приказ беШе готов, човекот имаШе во свој посед, заедно со книгите од Стариот завет, книга која содржи се Што е потребно да се подучи за Божјата понуда за спасение:

'Светите Писанија... можат да те направат мудар за спасение преку верата во Христа Исуса" (2Тимотеј 3:15).

Секој верник е поединечно одговорен на Бога за својот одзив на евангелието. Како Што напиШа Псалмистот: 'Братот не може да се искупи" со никакви средства, ниту да Му се даде откуп на Бога за него (48:7). Преку Божјото слово човекот учи за Неговата понуда за спасение. Другите можат да му помогнат во неговото разбирање. Но Штом Ќе го запознае спасителното дело Христово и верниот одзив Што Ќе го направи, тој останува сам пред Бога. Неговиот единствен посредник е Господ Исус Христос. Наследство на Апостолите

Но, се расправа, дека апостолите беа водачи на црквата; тие дејствуваа во име на Христа. Дури му сведочеа, и ја проповедаа истата евангелиска порака, тоа е вистина. Но апостолите, иако ја имаа силата на Светиот Дух, не делуваа како посредници за другите луЃе, како Што за себе денес тврдат свеШтениците. Ние видовме дека целта за Светиот Дух кај апостолите беШе да ја гарантира вистинитоста на нивното сведочење. ПоШто тоа веЌе не беШе потребно еднаШ Штом списите беа готови, исто така немаШе потреба за обезбедување наследници кои Ќе ја преземат улогата на апостолите. Никаде во библискиот запис не можеме да најдеме дека апостолството се предава понатаму на ново поколение.

НекогаШ се тврди дека праксата 'полагање раце" снабдуваШе божествено одредени наследници на апостолите. Но терминот има разни значења, многу од нив неповрзани со идејата за наследување, како Што се поистоветување со понудата, или давањето благослов.

Кога на Мојсеј му беШе нарочито заповедано да го назначи Исуса за наследник, Бог рече 'положи ги врз него рацете свои... и дај му од славата своја" (4Мој. 27:18,19). Историјата на народот наскоро покажа дека луЃето требаШе да го гледаат Исус како Што некогаШ го гледаа Мојсеј. Ако полагањето раце во Новиот завет го има само тоа посебно значење, треба да очекуваме и сменување на апостолите по смртта, ако не и пред тоа. Но тоа не го прават. Апостолот Јаков умре веднаШ по вознесувањето на Исус (Дела 12:2), и нема ниту збор за негово сменување. Ние веЌе видовме дека изборот и назначувањето стареШини се врШеШе нарочито со согласност и одобрување на сите поединечни заедници, а не директно од апостолите.


По апостолите

Доказите од историјата на раната црква покажуваат дека тек од средината на ИИ век н.н.е. се разви праксата на издвојување бискупи од стареШини. Бискупите дојдоа на положба каде Што улогата им беШе таква како на поглавар или господар наместо слуга. Од прилика во исто време почна да се појавува посебно свеШтенство кое преземаШе одредени појави од еврејското свеШтенство. Се развија изработени обичаи за верски служби наложувени од црковените власти. Набрзо имаШе посебни градби, облека и јазик кои толку ја изложуваат верската дејност денес. Иако противно на библиското учење, тоа и не беШе многу неочекуван развој. Дури и во период на апостолската акивност имаШе стална борба да се спречи упадот на двете еврејска и паганска пракса во неразвиената христијанска заедница.

Исус и неговите апостоли предупредија за изникнување на 'лажни учители", 'лажни пророци", дури и 'лажни христоси", кои Ќе заведат многумина и Ќе прелажат ученици по нив (Матеј 24:4,5,11,24). Павле наведе дека лажни учители Ќе изникнат внатре во самата црква: 'од вас самите Ќе станат луЃе, Што Ќе зборуваат изопачено, за да ги одвратуваат учениците заедно со себеси" (Дела 20:28-30). Кон крајот на 1-от век, апостол Јован напиШа: 'како Што сте слуШале дека Ќе дојде антихрист, и сега веЌе се појавија многу антихристи" (1Јован 2:18). Изразот 'антихрист" се однесува не само на оние кои отворено му се спротивставуваат на Христовото учење, туку и на оние кои тврдат дека го претставуваат, а кои сепак, со своите учења и пракси, всуШност му се спротивставуваат.

Тие предупредувања се исто толку важни и денес. Секое разгледување на христијанската историја покажува како едноставната вера и пракси на апостолите и нивните соверници беа изопачувани. Единствениот начин да се види дали се во склад со нив е да се испитуваат денеШните верувања и однесување со библиското учење.


Жртви живи

СпознавајЌи дека денеШните верници не дејствуваат како свеШтеници, да посредуваат или понудуваат за другите, можеме да го признаеме единствено Господ Исус Христос за свеШтеник на неговата црква. МеЃутоа, има аспекти кои порано беа дел од свеШтенството Што верниците сега треба да ги исполнуваат за себе. Како Што беа Левитите 'земени" од Израел да Му служат на Бога под законот Мојсеев, така и верниците во Христа се 'земени" од светот да бидат избрано друШтво за славење на Бога:

'Преку Него (Христа), пак, секогаШ да Му принесуваме на Бога пофална жртва, односно плод од усните, Што го прославуваат името Негово" (Евреи 13:15).

'подајте ги телата ваШи во жртва жива, света и благоугодна на Бога, и тоа Ќе биде ваШата духовна служба" (Римјани 12:1).

Овие пасуси учат дека, Што се однесува до верникот, не треба да има издвојување во она Што е 'свето" и она Што е 'световно", бидејЌи вистинскиот христијански живот потполно е посветен на бивањето 'свет". Она Што е посебно значајно е тоа Што самите верници се поучени да се 'претставуваат". Ниеден свеШтеник не може да го прави тоа за нив. Пред своето обраЌање, било да биле пагани или Евреи, тој чин на нудење жртва беШе право и обврска на свеШтеникот. Но Христовите ученици сега треба да прават жртви во делата на самоодрекнување за да ја докажат својата приврзаност кон Исус и неговото идно владеење во царството Божјо на земјата. Тие ги оставаат неШтата од денеШниот свет заради својата преданост на идниот свет. Жртвата Христова, дадена еднаШ во полза на сите кои Ќе се окористат од неа, е гаранцијата дека животот во служба сега Ќе биде награден кога тој Ќе се врати на земјата.