Кои се Христоделфијанците?

Сигурно постојат многу луЃе кои мислат дека има неШто извонредно значајно во личноста и учењето на Исус Христос. Но кога Ќе го разгледаат 'христијанството", во својата историја и денеШни форми, наоЃаат Широка разновидност од цркви и заедници, сите со свои различни основи, учење и пракси. ЧувствувајЌи се збунето од постоењето на толку групи кои се кажуваат за 'христијани", побрзо би се откажале безнадежно од потрага по 'вистината".

Оваа кратка броШура е пиШувана да го привлече вниманието на заинтересираниот, на постоењето на заедница од верници Христови, кои се нарекуваат 'Христоделфијанци", организирани во групи низ цел свет. Каде и да се, здружени се врз една усогласена основа на верувања. Примарно во нивната вера е правилото дека она Што учеа Христос и неговите апостоли во И век беШе вистина, и дека и денес се уШте е вистина. Светото Писмо -Стариот и Новиот завет, се нивниот единствен извор.


Апостолско здружение

Заедницата нема платена служба, одори, ни изработени ритуали, ниту некакви 'црковни поглавари" или правен совет. Нивните еклезии (новозаветен збор за 'црква") ги организираат своите работи, и Шемата е секаде слична. Како и 'стареШините" од новозаветно време, членови се одредуваат да се справуваат со работите на еклезијата и да претседаваат на состаноци.

На состаноците за 'крШење леб" на 'првиот ден од седмицата" има химни, молитви, читање од Библијата и елаборирање. Лебот и виното кружат до сите присутни 'браЌа и сестри". Доброволни прилози се собираат за дадените троШоци. Кога некои од раните следбеници на апостолите од И век би учествувале на таквите средби, се верува дека тие веднаШ би знаеле Што се случува, затоа Што е формирано према чествувањето од Новиот завет.

Како и првите ученици на Исус, тие исто така ја изнесуваат неговата животна порака на сите кои се волни да слуШаат; тие ги учат своите деца и младина во неделни училиШта и младински групи, и го промовираат животот во вера, молитва и послуШност на Христовите заповеди, меЃу своите членови.


Името 'Христоделфијанци"

Во раните денови, за да го сочуваат својот идентитет членовите сметале дека треба да се наречат по име. 'Христо-делфијанци" беШе избрано затоа Што значи 'браЌа (и сестри -се разбира) во Христа". Се користи за одредување на заедницата повеЌе од 120 години. УШте од 1864 се појавува месечникот Тхе Цхристаделпхиан Магазине издаван во Бирмингхем, Г.Б. Нуди информативни написи и содржи вести од еклезиите Ширум светот. БроШури и книги исто така се издаваат за потребата на членовите и нивни пријатели. Други здруженија по светот го промовираат проповедувањето на Евангелието каде еклезијата е мала или не постои, и има посебни комитети одговорни за проповедање на Евангелието во други земји. Друга организација испраЌа печатени елаборати и библиски студии до членови кои живеат далеку од некоја еклезија.

Згрижувањето на немоЌните и старите е нужна потреба постојат неколку Домови во различни земји. Доброволни прилози се даваат за помоШ на одделни членови во потреба.


Различната основа

Но зоШто Христоделфијанците би добиле повеЌе внимание од другите групи 'верници", кои велат дека се основани врз Библијата?

Краток одговор би бил: нивното разбирање за учењето на Библијата прилично се разликува од она на другите деноминации. Разликата произлезе од убедувањето на еден, Јохн Тхомас, дека учењата кои ги среЌаваШе во 'христијанството" пред 150 години всуШност не ја претставуваа верата на Христос и неговите апостоли. Убеден дека вистината мора да се бара единствено во Библијата, се даде во совесно проучување на Писмото. Тој не се повика на никаква визија или лично откровение.

Конечно дојде до разбирање на 'Евангелието за царството Божјо и за името на Исуса Христа" (Дела 8:12) кое се разликуваШе во еден број на важни точки од она на црквите и други верски секти. Неговиот труд ја привлече подрШката на други кои беа убедени во исправноста на неговите заклучоци. Тоа разбирање за библиската вистина беШе остро испитувано од слободни истражувања цели 150 години. Определените посебни гледања на Христоделфијанците денес се резултат на тој процес.


Целата Библија

Која е библиската порака, и зоШто се разликува од опШтите 'христијански" замисли?

Произлегува од важното правило дека Библијата треба да се сфати во целина. Лесно можат да се држат некои учења со прифаЌање некои делови од Писмото а да се занемарат други. На пример опШто е денес да се отфрли многу од Стариот завет. Иако тие списи - Законот, Псалмите и Пророците - беа прифатени од Исус и апостолите како 'Господово слово". Библијата е целина: Божјото откровение за човеШтвото почнува во страниците на Стариот завет и продолжува и се Шири во Новиот. 'Целокупната волја Божја" (Дела 20:27) се извлекува од книгата во целост.

Христоделфијанците прифаЌаат дека целата Библија е целосно вдахновено Божјо Слово (2Тимотеј 3:16). Затоа тие ја читаат внимателно и редовно. Планот за читање, наречен библиски придружник, им овозможува да го прочитаат Стариот завет еднаШ годиШно, и Новиот завет двапати.

Има уШте една важна точка: ако некој сака навистина да ја разбере Библијата, треба да е подготвен за фактот дека е потполно отворена за сите теми, првенствено за нас самите. Тоа е најреалната книга на светот, која се соочува со крутите животни теми без фантазии. Човечките проблеми, расни и индивидуални, се отворено одредени. Објаснат е изворот на проблемот како и неговото реШение. Библијата е единственото врело на светот која го прави тоа во склад со историските и животни факти.


Бог, Творец и Отец

Библијата Го прикажува Бог како Творец на небото и земјата. Тој е 'Царот на вековите... Нераспадливиот, Невидливиот... нека е чест и слава во сите векови" (1Тимотеј 1:17). И со Својот Свет Дух, изразот на Неговата моЌ, ги управува светските настани согласно Неговата крајна цел со човеШтвото. Светоста и вистината се Негови одлики; не може да има измама или неправилност кај Него, ниту Тој може со рамнодуШност да ја гледа упорната човечка бунтовност. И се опиШува како Бог 'Штедар и милостив, долготрпелив, многумилостив... Кој проШтава беззаконија, неправди и гревови, Кој виновни не очистува" (2Мој. 34:6,7). Тоа е описот на Вечниот Творец, бескрајно морално Битие, Кој е исто Отец на оние кои Го бараат согласно Неговото Слово. И од кое единствено Слово -во Библијата - човекот може да научи за Него.


Земјината важност

ОпШт е впечатокот дека Библијата не е во стварност засегната за земјата и случувањата тука. Се мисли дека нејзина главна грижа е 'небото", живеалиШте на праведните. Тоа е погреШно. Откривањето на Божјата цел Го покажува за позитивно засегнат со земјата и нејзиното човеШтво. Како Што и Самиот вели: 'вака вели Господ, Кој го создаде небото... Кој и даде облик на земјата и Кој ја создаде... не ненадејно ја создаде; Он ја создаде за живеење" (Исаија 45:18).

Бог е засегнат со земјата и народите кои ја населуваат во целост. Успоните на големи царства се под Божја управа и нивните судбини се предвидени. Сите теШки неволји на денеШниот свет се преткажани, како и нивното реШение: Божјото утврдување нов поредок на земјата како единствен начин со кој своеглавоста на човеШтвото може да се контролира.

Библијата, далеку од тоа да е 'оно-световна", е реална и практична во својата засегнатост за судбината на целото човеШтво. Нејзината визија за иднината во својот фокус го опфаЌа целиот свет, заШто 'земјата Ќе се исполни со славата Господова онака како Што водите го исполнуваат морето" (Авакум 2:14).

Иако ова пророШтво е искажано 600 години пред Христа, го претставува светското видување на целата Библија. Сосема е значајно за денеШната наШа теШка положба и е уникатно во историјата на наШата планета.


Израел во Божјата намера

Внимателниот читател на Библијата нема да се сомнева дека израелскиот народ зазема посебно место во Божјата намера. Но многу луЃе денес теШко го прифаЌаат тоа поради природата на денеШната израелска држава. Како се изроди таа 'посебна врска"?

Библискиот приказ ни покажува дека човеШтвото, во раните векови од своето постоење, наголемо го остави правото славење на Бога, така да 'земјата се израсипа... и се исполни со неправда" (1Мој. 6:11), со тоа доведувајЌи ја божествената осуда на Потоп. МеЃутоа, не помина долго пред човеШтвото да почне одново со истите склоности кон зло. Затоа Бог одлучи да изгради посебна заедница, од која Неговото Слово Ќе биде сочувано. Така го избра Авраама, човек од вера, и му даде извонредни ветувања нему и на неговите потомци, кои вклучуваа идно поседување на земјата хананска (подоцна Палестина или Израел) и благослов за сите народи (1Мој. 12:1-3; 13:14,15).

Потомците на Авраам беа изведени од Египет со Божја сила и конечно се сместија во 12 племиња во ветената Земја -Израел. Таму живееја под Законот, систем на прописи даден од Бога преку Мојсеј, со намера да се обучат во народ предан на Негова служба. Во наредните векови Евреите повторувано го занемаруваа славењето на Бога и почнаа да ги слават идолите на нивните пагански соседи, и во исход беа истерани од нивната земја со нападот на туЃите сили. Со векови живееја распрснати и прогонети, како Што и ги опомена Бог дека Ќе се случи (прочитај 5Мојсеева 28). Сепак, наспроти нивната своеглавост, Евреите го сочуваа Словото Божјо како во Израел така и за време на своето прогонство во други земји.


Ветувањата до оците

Ветувањата дадени на Авраам не се однесуваа само на народот израелски. Тој требаШе да биде 'татко на многу народи" (1Мој. 17:5), иако, изразено, Ќе има еден посебен еврејски потомок кој Ќе го осигура исполнувањето на ветувањето за благослов на сите народи. Тој потомок, за кој се говори толку долго, беШе Господ Исус Христос. Подоцна ветувањата до Давид, еден од израелските цареви, дополнија детали Што тоа Исус Ќе постигне, и за тоа како 'Ќе Му го даде Господ Бог престолот на Неговиот татко Давида; и Ќе царува над домот Јаковов секогаШ" (Лука 1:32,33).

Божјата намера со Израел, тогаШ, беШе да ги направи центар за обука на верници во паганските векови пред Христа. Од нив се роди Исус, да ги објави добрите вести дека неговите верни слуги стануваат деца на Авраам низ вера и така ги наследуваат ветувањата. Така апостол Павле им пиШа на Галатјаните: ако сте 'Христови, тогаШ сте Авраамово семе, и по ветување наследници" (Галатјани 3:27-29).


Вистината за човеШтвото

Од најрана историја луЃето наоЃале утеха во убави замисли за себе и нивната конечна судбина, заШто на тој начин се задоволуваа нивните природни желби. МеЃутоа, Библијата не поттикнува никакви фантазии за човечката природа. Крајно е реална за нас самите, наШите сили и слабости. Створени сме, ни кажува, 'според образот Божји"; т.е. ни е дадена чудесната моЌ на разбор. Можеме да размислуваме; имаме свест, која не предупредува на погреШности; и имаме волја, која ни овозможува да одлучуваме и влијаеме врз наШето однесување и наШите животи.

Имаме и силни природни желби кои побаруваат задоволување: притисок да попуШтиме на разни неШта, да се здобиеме со материјални добра, и да ја одбраниме наШата гордост. Човечката историја е запис на начинот на кој луЃето дозволиле нивните желби да ги владеат. Борбата и страдањето биле неминовниот исход.


Човекот е смртен

ЗоШто човечката природа се однесува така? Затоа Што, вели Библијата, првите човечки битија со дадената слободна волја, повеЌе сакаа да се задоволат себе и да ја одбијат јасната Божја заповед. Тоа беШе чин на побуна кое Библијата го нарекува грев. Последица му беШе смртноста, состојба во која природно во смрт заврШува секој човечки живот. Ние умираме бидејЌи сме смртни. Ако оставени на себе, ние 'изгинуваме", т.е. престануваме да постоиме. Мртвите се несвесни во гробот; тие не страдаат, туку 'спијат во земниот прав" (Даниил 12:2). ОпШтата идеја дека човекот има 'бесмртна дуШа" и продолжува да живее после смртта (обично 'на небото") никако не е библиско учење. Англиканската црковна комисија која го издаде својот извеШтај Тоњардс тхе Цонверсион оф Енгланд (Кон преобратот на Англија) во 1945, јасно изложи дека идејата за бесмртна дуШа 'е од грчки, не библиски извори" (стр. 23). Теоријата беШе рано апсорбирана во црковното учење од паганството, и е важен пример за даден број промени кои се направени во христијанските верувања низ вековите.

Но има надеж. Гробот, како Што Ќе видиме не е наШиот крај.



Природата на Исус

Има еден битен резултат од разбирањето на човечката природа: ни овозможува да го сфатиме животот и смртта на Исус Христос објаснувајЌи го нивниот значај во Божјата намера со нас.

Евангелието од Лука опиШува како Исус се родил од младата Израелка, Марија од Назарет, со дејство на Светиот Дух. Така Исус по својата мајка беШе човечки Син. Оттука ја наследи наШата физичка природа во најпотполна смисла и како резултат на тоа беШе 'искусил с# како и ние" (Евреи 4:15). Но тој исто така беШе и Божји Син, бидејЌи Бог му беШе дословно Татко. ДоживувајЌи ја во себе желбата за себеугодување, тој го совлада секое искуШение. И можеШе да се покори на својот Татко во кризата на Гетсиманија изјавувајЌи: 'нека не биде Мојата волја, туку Твојата" (Лука 22:42).

Исус беШе безгреШен и со својата смрт на крстот стана конечната жртва на гревот, 'Јагнето Божјо, Кое ги зеде гревовите на светот врз Себе" (Јован 1:29). Неговото тело беШе симнато од крстот и погребано. Но праведниот Бог не можеШе да остави потполно прав човек засекогаШ в гроб. Затоа не дозволи неговото тело 'да види распаЃање" (Дела 2:31) и го воскресна на третиот ден. Исус со доделената бесмртна природа, 'смртта нема(Ше) веЌе власт над Него" (Римјани 6:9). И се вознесе на небото да седне оддесно на Татко му.



Син Божји не Синот Бог

Тука извира една битна точка дека смртта на Исус не беШе само возвиШен пример на благородно саможртвување (макар Што беШе и тоа). БеШе суШтественото страдање за грев, Што нам на греШниците ни овозможува надеж. Трагедија во опШтото христијанство е Што ова значење е изместено со учењето за Тројство, кое изникна 300 години по Исусовото вознесение како резултат на расправии во Црквата. Верувањата кои го изразуваат Тројството беа одлуки на католичките црковни Совети во ИВ и В век. Нивното учење не се наоЃа во Библијата. Замислата за предпостоечки 'Бог Син" на небото го менува суШтественото искуство на Исус како независен, одговорен Син човечки кој беШе и Син Божји и со тоа го одзема вистинското значење на неговиот живот и неговата смрт како наплата за грев, направена еднаШ за сите.

Исто така Светиот Дух не е претставен во Библијата како трето 'лице" на Тројство. Тоа е моЌта со која Бог ги остварува Своите цели, како физички така и духовни. СекогаШ е под управа на Отецот, а подоцна и под Синот, и никогаШ не е претставен да делува независно од нив, ниту како објект за славење.

Оттука може да се види дека исправното разбирање на човечката природа, а со тоа и природата на Исус, е сам центар на Божјата намера со него за избавување на луЃето од гревот и смртта. Тоа е самата срцевина на Евангелието. Само во Библијата ние ги имаме овие суШтествени вистини за Исус Христос.


ѓаволот и сатаната

Запознавањето на вистината за човечката природа е од голема помоШ при разбирањето за 'Ѓаволот" и 'сатаната" во Библијата. Овие изрази имаат долга традиција во човечките суеверија за некој злодух, кој е против Бога и го поттикнува човеШтвото на зло. ОпШтото поимање за нив не потекнува од Библијата туку од паганските векови долго пред христијанската ера.

Таму каде Што библиските писатели, вдахновени од Бога, на места, ги употребуваат тие изрази - кои се всуШност прилично ретки во Библијата - ги претставуваат само лоШите склоности на човечката природа. Значајно е тоа Што низ цела Библија греШниците никаде не се охрабруваат да обвинат неШто или некого за своите неуспеси, туку себе. Упорниот непријател Божји е човечкиот ум и неговите потреби за задоволства.

Вистинското библиско учење за човечката природа не избавува од стравот за некаков натприроден Ѓавол и јасно покажува каде е стварниот непријател на Бога.


Благовестие

Библијата, како Што видовме, ги изложува сите слабости на човечката природа и нејзиното исчезнување во гробот. Но тоа не мора да е крајот, заШто Евангелието е порака на надеж. Тоа е 'сила Божја за спасението" (Римјани 1:16), избавување од грев и неговата последица, смртта. Затоа библиското Евангелие е 'благовестие"

Неговата порака е повик до поединецот за 'покајание" а потоа и ветување за живот. Бог не посакува никој да загине, вели апостолот Петар, 'туку сите да се обрнат кон покајание" (2Петар 3:9). што се мисли под покајание делумно се објаснува со изјавата на апостол Павле: 'да ја познаат вистината" (1Тимотеј 2:4). СпознавајЌи ја 'вистината" за себе, и Божјото спасение во Христа, верникот е повикуван од Бога 'да ја смени свеста". Покајанието не е ненадејна дуШевна возбуда, која може брзо да одмине како Што и доШла, туку трезвена проценка од верникот за својата стварна положба, неговата спознаја за тоа и признавањето на гревот пред Бога, молитва за опрост и одлучност да го преусмери својот живот во склад со Христовите заповеди.


КрШтевање

Кога Ќе беа дуШевно подготвени, верниците во Христа во време на апостолите биваа 'крстени", со целосно потопување во вода. Така беа 'погреба(ни) со Него во крШтевањето" (Колосјани 2:12); тие симболично умираа со него на крстот, и како Што тој воскресна во бесмртен живот, така и тие излегуваа од водата крстени и 'оживеани". Тоа останува како побарување за искрените верници денес. Го нема тој закон Што би го изменил тоа по денот на апостолите.

Бог во Својата милост и благоугодност, е подготвен да ги прифати оние Што го усвоиле ваквиот став и да им ги прости гревовите, и ги земе во Својата дружина. Така, од оттуЃувањето од Бога, поради гревот, искрените верници стануваат синови и Ќерки Божји со својата послуШност и вера. Тие се наследници на вечен живот према Божјото ветување. И кога смртта Ќе ги совлада, тие умираат во одредена надеж за воскресение на денот кога Исус повторно Ќе дојде. Награда на верните е подарувањето природа за неумирање: како Што рече Исус: 'да умрат веЌе не можат, оти се еднакви со ангелите" (Лука 20:35-36). Доколку се живи за Господовото враЌање, и за воскресението, верните слуги Ќе се здобијат со смена на природата, од смртна во бесмртна. Така Ќе се исполни најпознатиот стих од Новиот завет: 'Бог толку го возљуби светот, Што Го даде Својот Единороден Син, та секој Што верува во Него, да не погине, но да има живот вечен" (Јован 3:16).


Божјото царство

штом се сфати вистината за човечката природа, Ќе се разбере зоШто човечкото владеење низ вековите не успеало да уреди траен мир на земјата. Човечката свест не може да се носи со настанатите проблеми, но уШте од почетокот Библијата го предвиде нивното реШение. Божјата интервенција во случувањата на човекот во критичен миг на историјата е сигурно пророШтво во Библијата.

ВраЌањето на Исус Христос на земјата, исто толку дословно како Што и ја напуШти, беШе опШта надеж на раните верници. Црквата ја напуШти во раните векови, затоа Што Христос не се врати скоро како Што се надеваШе, но уШте повеЌе затоа Што не се совпаЃаШе со опШтата замисла дека праведниците ја уживаат својата награда на небото при смрт. Новиот завет повторувано го наметнува ИИ ДоаЃање; апостолите го земаат за факт во своите списи.

Кога Христос Ќе дојде

Целта на Христовото враЌање е преуредувањето на Божјата власт на земјата. Прво, Ќе биде судот, уШте едно јасно библиско учење кое е сега наШироко отфрлено. Исус, му пиШува Павле на Тимотеј, 'Ќе им суди на живите и мртвите, кога Ќе дојде Он и Неговото царство" (2Тимотеј 4:1). По воскресението оние поединци кои го разбрале Евангелието за Божјата милост Ќе 'се јав(ат) пред Христовиот суд" да ја примат наградата према делата свои 'било добро или зло" (2Коринтјани 5:10).

ТогаШ Ќе дојде ред на народите, кои Ќе бидат повикани 'Бојте се од Бога и подајте Му слава, заШто настапи часот на Неговиот суд" (Откровение 14:7). Библијата не не остава во сомнение дека владите на многу народи Ќе го одбијат повикот и Ќе треба да се натераат на покорување. Така Ќе почне повторното обучување на народите на земјата во новото царство Божјо со Христос за Цар. Кога Божјата волја Ќе се сфати и изврШува, тогаШ мир и правда конечно Ќе има меЃу луЃето на земјата.


Живот на следбениШтво

Верувањето во Евангелието претставено од Библијата, доведува до значајна промена во гледиШтето. Вистинскиот следбеник на Христос има нова мерка во својот живот; Божјата волја е врвна и Христос му е Цар. Царството Што Ќе го уреди Христос во ИИ ДоаЃање е она на кое тој му припаЃа. СледејЌи ја апостолската заповед: 'покорувајте се на секое човечко началство, поради Господа" (1Петар 2:13), тој Ќе ги изврШува сите должности на сила, доколку не се косат со Божјиот закон. ТогаШ Ќе го следи кажаното од апостолот Петар: 'ПовеЌе треба да Му се покоруваме на Бога, отколку на луЃето" (Дела 5:29). Кога неговиот народ Ќе завојува, искрениот верник кој го прифаЌа учењето на Новиот завет не може да се бори за човечка влада, ниту да тргне во униШтување на свои сожители. Христоделфијанците имаат долга историја од одбивање да пристапат во вооружени сили, и многу влади ја признаваат искреноста на нивните убедувања.


ДуШевен мир

Сепак најголемиот учинок е во личниот живот на верникот. Тој беШе сведок на задоволствата, алчноста и гордоста кои се толку очигледни во друШтвото. Тој го има Христовиот пример, кој ги остави тие човечки желби, за да ја врШи волјата Божја. ЦенејЌи ја големата милост која ја добил во простување на гревовите и во помирувањето со Бога, Христовиот слуга гледа да ја нуди истата љубов, милост и добрина на другите, да ја говори вистината и да биде искрен во сите работи. Иако замисленото не секогаШ се постигнува, заради човечката немоЌ, признанието создава тивок и смирен став кој многу олеснува во ова немирно време.

Христоделфијанците знаат од Писмото дека сегаШниот период од човечкото владеење е при крај. Додека има време, ги повикуваат сите да го испитаат -или преиспитаат -вистинското учење на Библијата. штом еднаШ Ќе ја разбере вистината, искрениот испитувач Ќе го цени новото гледиШте кое го стекнал, како за својот живот така и за светот воопШто. ќе биде подобро опремен во соочувањето на тој живот каков Што е, со дел радост и дел тага, зацврстен со вера во Божјата сила и во вистината на Неговото Слово, оддржуван од уверувањето дека Бог е милостив Отец и оти Исус му е посредник; во овој живот на служба и вера, тој Ќе ја има охрабрувачката дружба на други кои веруваат во истите неШта.

Бог сеуШте повикува народ за Своето Царство. Твојата иднина зависи од твојот одзив!